Pierwszą książką Roberta Ziębińskiego, którą przeczytałam było Wspaniałe życie, określaną jako „pijacka gawęda i kryminał noir”. Pamiętam, że powieść tę wciągnęłam bardzo szybko – chyba nawet w ciągu podróży do Lublina, gdzie miałam prowadzić spotkanie autorskie m.in. z Robertem właśnie z okazji premiery Hardboiled – antologii noir, którą wydało wydawnictwo Gmork. Tak z perspektywy czasu, kiedy już więcej przeczytanych książek mam na koncie, a i praca w bibliotece zrobiła swoje zaryzykuję stwierdzenie, że czuć w tej powieści ducha Bukowskiego, ale… nie o niej tu dziś.
Dziś chcę napisać kilka słów o najnowszym dziecku Roberta, a mianowicie o Dniu wagarowicza – książce, którą podobnie jak wspomniane już Wspaniałe życie przeczytałam w kilka chwil.

Raz, dwa, trzy, w lesie zginiesz ty…
Chciał uciec i się ukryć, ale od zabijania nie ma ucieczki.
Dla byłego lekarza Armii Krajowej gęste mazurskie lasy są idealnym miejscem, aby nie rzucać się zanadto w oczy władzom nowej, komunistycznej Polski.
Mazury to też nowa ziemia obiecana dla polskich osadników. Pierwsi z nich zaczynają się osiedlać. Jednak coś wywołuje w nich ciągły lęk. COŚ niezwykle silnego i okrutnego rozszarpuje w puszczy kolejne ofiary…
Tymczasem w Moskwie referat Nikity Chruszczowa ujawnia bezmiar zbrodni Stalina. Zszokowany Bolesław Bierut umiera na miejscu. W Warszawie rozpoczyna się gra o władzę między „betonem partyjnym” a zwolennikami reform.
To wszystko jednak mało interesuje Ingę Ochab, córkę najważniejszego człowieka w państwie. Nastolatka wraz z przyjaciółmi planuje szalony wyjazd nad jezioro Śniardwy, aby uczcić Dzień Wagarowicza.
Wilkołaki czy „ruskie” z pobliskiej tajnej bazy? Kto jest sprawcą krwawej masakry w mazurskich lasach? Tylko wyklęty Roman „Trop” Kielecki wie, że prawda jest jeszcze bardziej przerażająca. Aby ratować bananową komunistyczną młodzież, dzieci znienawidzonych wrogów, będzie musiał sobie przypomnieć wszystko, co wie o zabijaniu…

Grupka nastolatków, domek w lesie i czające się zło od razu skojarzyło mi się z jednym z moich ukochanych filmów – Evil Dead. Oczywiście nie tylko, bo i Piątek 13. również klimatem przypomina Dzień wagarowicza. Ale tylko przypominają, bo Ziębiński w idealnie wyważony sposób dostosował wszystkie znane motywy z filmowych slasherów do polskich realiów, a ściślej – do realiów Polski lat 50. XX wieku.

W tej książce podoba mi się wszystko: świeży pomysł (umiejscowienie akcji na Mazurach w czasach komuny), połączony z dynamiczną fabułą, w której mieszają się motywy i postacie historyczne z elementami charakterystycznymi dla slashera – dużo krwi i zero litości. Do tego jest komu kibicować, ponieważ dzieciaki są zwyczajnymi nastolatkami, których łatwo polubić, a nie pustymi dziuniami i prymitywnymi chłopcami, potrzebnymi jedynie do efektownych eksterminacji. Poza tym dużym plusem dla książki jest umiejscowienie akcji w czasach, kiedy żaden człowiek nie był uzbrojony w super nowoczesny telefon komórkowy, dzięki czemu z łatwością mógłby odnaleźć się w terenie czy zwyczajnie zadzwonić po pomoc. O ile oczywiście zasięg by mu na to pozwolił. Tak więc każdy jest tu zdany na siebie.
I sam tytuł: Dzień wagarowicza, który kojarzy się z dniem beztroski, kiedy nauczyciele przymykają oko na nieobecność uczniów w szkole, kiedy dzieci z młodszych klas idą ze swymi opiekunami nad rzekę topić Marzannę i szukają pierwszych oznak wiosny… Ten pozornie sielankowy dzień w tym wypadku okaże się sprawdzianem wytrwałości i prawdziwie koszmarnym doświadczeniem

Bardzo mocno polecam!

Z książkami Stefana Dardy poznałam się przez przypadek: w 2013 roku, kiedy w końcu odważyłam się zorganizować pierwszą edycję Krakowskiego Festiwalu Grozy KFASON. Autor miał być jednym z gości tego wydarzenia, dlatego postanowiłam przeczytać jedną z jego powieści. Co ciekawe, mój wybór wcale nie padł na debiutancką powieść Dom na wyrębach, a na Słoneczną Dolinę – pierwszy tom cyklu Czarny Wygon, który po dziś dzień jest moim ulubionym. Zresztą kilka lat temu zwiedziłam niektóre miejsca pojawiające się we wspomnianej serii, m.in. Zwierzyniec, Krasnobród czy Guciów (Roztocze jest piękne, polecam!). I tak już od przeszło siedmiu czekam na nowe powieści autora ciekawa, w co tym razem wpakuje swoich bohaterów.

9 czerwca premierę będzie mieć Jedna krew. To najmłodsze dziecko Stefana Dardy jest rozbudowanym opowiadaniem Nika, które mogliście przeczytać w zbiorze opowiadań autora – Opowiem ci mroczną historię. Zresztą nie jest to pierwszy raz, kiedy Darda postanowił z krótkiej formy zrobić powieść. Wierzę, że mieliście już ją w swoich rękach – jest to właśnie wspomniany wcześniej Dom na wyrębach.

Pobyt na wsi, przy obecnie panującej sytuacji na świecie, to chyba marzenie wszystkich – tych małych i tych dużych. Ograniczenia dotyczące wychodzenia z domu sprawiają, że każdy z nas z chęcią znalazłby się właśnie tam – w domu kochanej babci.

Nie będę oryginalna, kiedy napiszę, że historia, którą opowiedziała Anna Musiałowicz skojarzyła mi się z moim dzieciństwem. Pomimo że nie jeździłam na wakacje do babci (bo babcia mieszkała na co dzień w Krakowie) a z babcią do domu letniskowego, posiadającego duży teren działkowy, który dziadkowie  sobie sprawili na stare lata, to czytając debiutancką powieść autorki miałam wrażenie, że wróciłam do lat beztroski, gdzie problemy były zbyt błahe, by dzisiaj o nich pamiętać. Oczywiście wypady na wieś nie kojarzą mi się tylko i wyłącznie dobrze, bo i zaliczyłam pewien wypadek (i gdyby wszystko potoczyło się inaczej, nie byłoby KFASON-u, oj nie!), i straszliwą burzę, ale mimo wszystko pamiętam je jako taki dobry czas.

Opis:
Powiadają, że gdy wieje wicher, czart pląsa wśród podmuchów. Złakniony niewinnych duszyczek wodzi kaprawymi ślepiami za nieświadomą zagrożenia dziatwą.
W pewnej wiosce, pozornie zwyczajnej jak wszystkie wioski tego świata, ośmioletnia Asia spędza, jak co roku, wakacje u babci – wakacje, które na zawsze zmienią jej postrzeganie świata. Czas beztroski kończy się wtedy, gdy diabeł czyha za oknem, zakłócając spokój Bogu ducha winnych mieszkańców.
Tam, gdzie siła wyobraźni zderza się z prawdziwą magią, Zło przybiera kształt z krwi i kości, a klątwa przestaje być wyłącznie przedmiotem bajania starców, nie ma miejsca na litość i wątpliwości.
Czy rezolutna babcia i plotkara Grzelakowa odkryją mroczną tajemnicę gospodyni proboszcza? Czy kot Mruczek zdoła ochronić Asię? Kto jeszcze ośmieli przeciwstawić się diabłu? Ile dzieci musi zginąć, by czart zaspokoił żądzę?

Debiutująca powieścią Diabeł zza okna Anna Musiałowicz idealnie wcieliła się w postać kilkuletniej dziewczynki i odwzorowała klimat wakacji spędzanych na wsi. Mamy kochającą babcię, dziadka, który przemyka gdzieś w tle, sąsiadki, które wpadają na codzienne ploteczki oraz koleżanki, z którymi główna bohaterka, Asia, utrzymuje kontakt wyłącznie w czasie wolnym od szkoły. Wszystko to zostało ubrane w słowa tak plastycznie i lekko, że nie miałam problemu z wyobrażeniem sobie miejsc czy postaci, które napotykamy w książce. Mamy też diabła – tego podstępnego, który od razu skojarzył mi się z wyglądu z diabłem Piszczałką (śmiejcie się – to jedna z postaci fikcyjnych, która wywołuje u mnie ciary nawet dziś).

Powieść udowadnia, że autorka nie tylko swobodnie włada słowem pisanym, ale też jest osobą oczytaną. Jeśli się nie mylę, w książce można znaleźć smaczki, które czytelnikowi powinny skojarzyć się z prozą Neila Gaimana czy Stephena Kinga. Które to? Myślę, że spokojnie je wyłapiecie. Musiałowicz jest też dobrym obserwatorem zachowań ludzkich. Nieważne, czy opisuje małą dziewczynkę, sąsiadkę seniorkę czy księdza, ważne, że każda z tych postaci staje się wyrazista i przede wszystkim, prawdziwa. Ja autorce wierzę, kiedy pisze o Grzelakowej, bo myślę, że każdy z nas taką plotkarę spotkał podczas pobytu u babci na wsi.

Opowiadaną przez Anię Musiałowicz historię spowija nastrój grozy i tajemnicy, o której wiedzą tylko nieliczni mieszkańcy wsi. Autorka podkreśla to, podkręcając klimat poprzez opis mimiki twarzy bohaterów (porozumiewawcze spojrzenia) czy straszliwych wydarzeń, które mają miejsce w tej niewielkiej wiosce.

Świetnym pomysłem jest wplecenie do powieści rysunków, które wykonała autorka. Znajdziecie je na początku każdego rozdziału i są interesującym uzupełnieniem tegoż. Jeśli już przy motywach graficznych jesteśmy, to chciałam jeszcze napisać, że grafika okładkowa, której autorem jest Andrzej Masianis, sama w sobie bardzo mi się podoba, jest niezwykle klimatyczna. Nie pasuje natomiast, w odniesienie do fabuły, dodanie postaci z bardzo popularnej sagi. Niemniej jest to świadome posunięcie autorki i nie mam zamiaru w to wnikać. Najważniejsza jest dla mnie zawartość w myśl zasady „nie oceniaj książki po okładce”.

Śmiało mogę napisać, że Diabeł zza okna na pewno spodoba się miłośnikom Starej Słaboniowej i Spiekładuchów, autorstwa Joanny Łańcuckiej. Wyborne w formie, inteligentnie poprowadzone i niesamowicie wciągające. Jedyny minus – jest zdecydowanie za krótka. Naprawdę z wielką chęcią czytałabym jeszcze drugie tyle o Asi i jej spotkaniach z diabłem. Może jeszcze kiedyś autorka zabierze nas do wioski, pozornie zwyczajnej jak wszystkie wioski tego świata. Liczę na to!

Podsumowując, z całego serducha polecam Wam debiutancką powieść Anny Musiałowicz. To naprawdę dobra książka, która sprawia, że apetyt rośnie w miarę jedzenia i dlatego z niecierpliwością czekam na kolejną opowieść tej autorki.

Czasem bywa tak, że książka trafia do czytelnika, odpowiadając na jego aktualny nastrój i nie pozwala się od siebie oderwać. Nie musi być wybitna, po prostu zdarza się w odpowiednim miejscu i czasie, zatapiając czytelnika do cna w fabule, zdając się napisana specjalnie dla niego.
Tak właśnie miałam z Nienazwanym Jarosława Turowskiego. Już na pierwszej stronie porównanie opisu zachowania ćmy przy lampie do lotu sprawiło, że nie miałam wątpliwości, że „Turowski mnie ma”. To dobra książka. Bardzo.
Nienazwany składa się z trzech części. W pierwszej poznajemy Fabiana – typowego studenta mieszkającego wraz z rodzicami adopcyjnymi w podlubelskiej wsi. Prowadzi on zwykłe życie młodego człowieka – nauka, imprezy, dziewczyna. Pewnego dnia mężczyzna zostaje zaczepiony na ulicy przez bezdomnego. Otrzymuje od niego kopertę ze zdjęciem, które wkrótce znika w niewyjaśnionych okolicznościach. Przedstawia ono Fabiana z amputowanymi nogami, siedzącego na wózku inwalidzkim. Chłopak popada w paranoję. Obserwujemy powolny upadek człowieka. Pierwsza część pozwala nam ulec złudzeniu, że mamy do czynienia z powieścią obyczajową. Dopiero pod koniec okazuje się, że jest jeszcze „coś”.
W dalszych częściach książki poznajemy historię Zuzy – biologicznej matki Fabiana – oraz Marka Zychli (o, jakże ja lubię takie przekomarzania między autorami), policjanta, który jeszcze przed urodzeniem Fabiana znalazł się w centrum makabrycznych wydarzeń, jak się później okaże, ściśle wiążących się z chłopakiem i jego matką, a także tajemniczym Nienazwanym. Ale kto, co, z kim i dlaczego – tego niech czytelnik dowie się sam.
Jarosław Turowski ujął mnie swoim językiem. Każde słowo ma znaczenie, nie pojawia się przypadkowo. Przy czym autor potrafi tak uderzać w klimat, tworzyć opisy, jakby sam był bohaterem wydarzeń, które maluje przed czytelnikiem. Nie ma tu żadnej sztuczności, Turowski bawi się językiem z klasą, nawet wulgaryzmy używane są tak, by nie zniesmaczały a jedynie ukazywały naturalny, potoczny dialog, stwarzając przy okazji prawdziwy obraz życia. Fabuła wciąga. Jedno z pozoru nieznaczące wydarzenie wywołuję lawinę kolejnych. Nie jesteśmy w stanie przewidzieć zakończenia. Realizm (wbrew późniejszym nierealnym wydarzeniom) ujmuje. Łatwo identyfikować się z głównymi bohaterami. Chapeau bas za opisy staczania się Fabiana. Groza dozowana jest stopniowo, a wizje działań Nienazwanego przyprawiają o dreszcze na karku.
Nie obyło się niestety bez kilku wpadek. W ogóle odniosłam wrażenie, jakby książkę redagowały dwie osoby. O ile w pierwszej części przyczepienie się do czegokolwiek byłoby czystą złośliwością krytyka, o tyle w drugiej i trzeciej zdarzają się „kwiatki” w stylu „okres czasu”, „zagryzł zęby” czy nieskładne zdania, gdy stara koncepcja konstrukcji nałożyła się z nową. Błędy te rażą o tyle bardziej, o ile całość książki jest na dobrym poziomie i wręcz z zaskoczeniem przyjmuje się fakt, że w ogóle znalazły się w powieści.
Podsumowując, powtórzę, że Nienazwany to bardzo dobra powieść. W dobie autorów płodnych w pomysły, a ubogich w warsztat Jarosław Turowski zdaje się światełkiem w tunelu. Potrafi tworzyć dojrzale (nawet nad wiek – do momentu ukończenia książki nie miałam pojęcia, jak młodym człowiekiem jest autor), pisać z klasą, zainteresować czytelnika fabułą. Tu forma i treść stoją na jednym poziomie.

Polecam.

Anna Musiałowicz – z wykształcenia pedagog-resocjalizator. Z natury włóczykij. W chwilach wolnych od obowiązków rodzinnych i zawodowych grywa w szachy, nawiedza zamki, rysuje, gdzie popadnie i co popadnie, zazwyczaj słucha heavy metalu i rocka, czyta głównie fantasy. Z zamiłowania pisarka.
Jako autor debiutowała w marcu 2016 roku. Jako redaktor i korektor działa głównie w wydawnictwach związanych z horrorem i fantasy, zajmuje się również promocją książek. Jej opowiadania i drabble zostały opublikowane w  magazynach i antologiach związanych z literaturą grozy i podręcznikach RPG. W marcu 2020 r. ukazała się jej pierwsza powieść Diabeł zza okna.

Moim ukochanym gatunkiem są horrory. To niezaprzeczalny fakt. Zaczęło się od Jasności* Stephena Kinga, a potem jakoś tak się potoczyło. Aczkolwiek wcześniej przez moje ręce przeszły książeczki z serii Szkoła przy cmentarzu czy Gęsia skórka R. L. Stine’a.  Żeby nie było, że od razu wskoczyłam na głęboką wodę.

Ale… nie samym horrorem człowiek żyje i czasem lubię sięgnąć po reportaż, thriller, kryminał czy książkę dla dzieci. Ba! Nawet zdarzy mi się przeczytać obyczajówkę. I dobrze, bo to też jest wpisane w zawód bibliotekarza. Tylko, że ja nie o tym…

Chciałam Wam napisać kilka słów o debiutanckiej powieści Tomasza Brewczyńskiego Implikacja, która jest kryminałem, a także jedną z tych książek, którą czytałam z przyjemnością i zasługuje na uwagę.

Opis:

Nadciąga fala psychopatycznego gniewu

Z trudem szła w mroźnym styczniowym wietrze… brocząca krwią, coraz słabsza. Jej widok wstrząsa Janem Poniatowskim, który z niedowierzaniem i zgrozą obserwował, jak kobieta powoli upada na chodnik. Nie wie jeszcze, że jest ona pierwszą ofiarą mordercy, który nie poprzestanie na jednej zbrodni.

Od tego momentu życie Poniatowskiego zostaje wywrócone do góry nogami, przeszłość dopomina się o swoje, on dostaje anonimy z pogróżkami, które początkowo próbuje ignorować, a ponadto na jego drodze stają dwie kobiety: Karolina Janicka i Anna Sass, zwana Sasanką. We trójkę postanawiają rozpocząć śledztwo na własną rękę, tym bardziej że bez wieści przepadł Sebastian – ukochany Karoliny. Rozpoczyna się walka z czasem i rozliczenie z wydarzeniami, które miały miejsce 20 lat temu.

Akcja powieści dzieje się w dwóch miastach, z którymi autor jest mocno związany: w Pile i Chodzieży. Mamy styczeń (a wiemy, jaki styczeń potrafi być smutny i ponury), co nadaje fabule jeszcze więcej przytłaczającej atmosfery i mroku. Pojawia się również retrospekcja, dzięki której czytelnik dowiaduje się, co też wydarzyło się w sierpniu dwie dekady temu i dlaczego teraz nasi bohaterowie obrywają przeszłością niczym obuchem w skroń.

Dynamiczną od samego początku fabułę potęgują niedługie podrozdziały, co w moim odczuciu działa in plus. W Implikacji autor stawia na konkret. Zarówno dialogi, jak i opisy są idealnie wyważone. Napięcie rośnie w miarę czytania, a wraz z nim ta uwierająca z tyłu głowy myśl: kto jest zabójcą? Zwłaszcza że Brewczyński wprowadził do swej powieści sporo postaci, które na dobrą sprawę mogą stać po tej złej stronie prawa. Podobało mi się również to, że każda z nich ma swoje indywidualne, bardzo charakterystyczne cechy. Znajdziecie tu też sporą dawkę humoru: przemyślanego i idealnie wpasowanego w fabułę.

Ciekawostką jest, że policja w powieści to tylko tło. Główne śledztwo prowadzą już wspomniani przeze mnie Jan, Sasanka i Karolina. Choć ta ostatnia… No właśnie – wszystko znajdziecie w książce Tomasza Brewczyńskiego.

Podsumowując, uważam, że Implikacja to bardzo udany debiut, który przeczytacie z wielką przyjemnością, polubicie jego głównych bohaterów i zapamiętacie na długo.

Z czystym sumieniem polecam!

* czyli po prostu Lśnienie, tylko w innym tłumaczeniu 😉