Sebastian Drabik: Zaczynaliście jako firma zajmująca się polsko-japońskimi kontaktami kulturowo-ekonomicznymi. Czy to Waszym zdaniem najlepszy początek do zajęcia się wydawaniem mang i książek?

Radek Bolałek: Trudno powiedzieć, czy najlepszy, ale był to dobry punkt wyjścia – znaliśmy język i kulturę, mieliśmy wiedzę z zakresu prowadzenia biznesu i ekonomii, do tego wydaliśmy najpierw dwa tytuły (Tradycje kulinarne Japonii oraz Zwierzęta zodiaku w kulturze Japonii). Z racji tego takiego, a nie innego zaplecza i umiejętności z pewnością łatwo nam było rozmawiać z japońskimi kontrahentami.

SD: Skąd u Ciebie taka fascynacja Japonią?

RB: Mógłbym zacząć od tego, jak to w latach osiemdziesiątych oglądałem Załogę G (Kagaku ninja tai Gatchaman) i jak oglądałem inne anime, zanim nawet poszedłem do podstawówki, ale świadomy i faktyczny początek był inny. Zacząłem ćwiczyć karate, tam poznałem Kubę, który wciągnął mnie do Gdańskiego Stowarzyszenia Fantastyki Alkor. Tam natomiast na spotkania wpadał Michał, który wtedy mieszkał w Niemczech i przywoził nam anime na VHS. Później już się zaczęło – pierwsze konwenty, pierwszy konwent, który organizowałem (Anime no gakkō w 1998), sprzedaż mang ściąganych z Belgii, a później większa fascynacja Japonią i studia japonistyczne.

SD: Jakie wiążą się wspomnienia i przeszkody z pierwszą publikacją Hanami?

RB: Pierwszą publikacją w ogóle były wspomniane Tradycje kulinarne Japonii. Musieliśmy się uczyć wszystkiego od zera. Jak działa dystrybucja w Polsce, jak rozmawiać z drukarniami, jak pracować w wydawnictwie itd. Natomiast często śmiejemy się, że my jesteśmy nudnymi rozmówcami, bo zanim się za coś weźmiemy, gruntownie badamy teren, dlatego też nie mieliśmy szczególnie przykrych niespodzianek. Continue reading →

Po dłuższej przerwie zapraszamy na kolejny wywiad z wydawnictwem. Tym razem na pytania Sebastiana Drabika odpowiadały: Anna „Lau” Ćwik – redaktor naczelna, Nina Ciesielska – główny edytor oraz Patrycja „Sally” Siedlecka – korektor, które związane są z wydawnictwem Kotori.

Sebastian Drabik: Tak na wstępie zapytam Was o pierwsze doświadczenia związane z literaturą i mangą.

Nina: Książki były w moim życiu od maleńkości i jak przez mgłę pamiętam kilka wierszy i baśni, które jeszcze wtedy czytała mi mama. Jednak pierwszą książką, którą przeczytałam praktycznie samodzielnie i która najbardziej utkwiła mi w pamięci, były Dzieci z Bullerbyn Astrid Lindgren. Moim pierwszym kontaktem z mangą był, jak pewnie w przypadku wielu osób, Naruto.
Sally: Zaczęłam czytać jako dziecko, ale wtedy były to głównie baśnie i lektury szkole. Do większości nawet nie zajrzałam. Bardzo nie lubiłam czytać na siłę, zwłaszcza jak coś mnie nie interesowało. Kiedy w szóstej klasie sięgnęłam po Harry’ego Pottera, przepadłam na dobre. O mangach długo nie wiedziałam. Oglądałam w dzieciństwie wiele anime, w tym moją ulubioną Sally Czarownicę i Czarodziejkę z Księżyca, ale dopiero po kilku latach dowiedziałam się, co to za animacje i co to są w ogóle mangi. Swoją pierwszą mangę kupiłam dopiero w wieku dwudziestu lat za pierwszą wypłatę. Wcześniej niestety nie mogłam sobie pozwolić na coś takiego. Teraz tonę i w mangach, i w książkach.
Lau: No cóż, może to zabrzmieć cokolwiek dziwnie w kontekście mojej obecnej pracy, ale w dzieciństwie nie czytałam zbyt wiele. Głównie z braku czasu. Lektury najczęściej czytała mi mama, kiedy ja w ekspresowym tempie jadłam po szkole obiad, ponieważ trzeba się było mocno streszczać, żeby zdążyć na zajęcia w szkole muzycznej. Dopiero w okolicach siódmej klasy znalazłam literaturę, która mi odpowiadała, i wsiąkłam bez reszty. Łykałam wszystkich Panów Samochodzików i Tomków, całego Makuszyńskiego (Pannę z mokrą głową i Szatana z siódmej klasy ukochałam najbardziej), całą Montgomery, sienkiewiczowską Trylogię (którą uwielbiam za genialny język), a za czasów studiów Joannę Chmielewską, Agathę Christie i czasopismo Science fiction (to od Roberta J. Szmidta). To właśnie przez tę gazetę weszłam w gatunek literatury, który stał się moim ulubionym. A potem poleciało już z górki: Zajdel, Bułyczow, Ziemkiewicz, Orson Scott Card, Robin Hobb itd., itp. Jeśli zaś chodzi o komiksy, to jako dziecko żyjące u schyłku komunizmu miałam za sobą Tytusa, Romka i A’Tomka i Kajka i Kokosza, ale to jednak nie było to, co by mnie porwało. Dopiero pojawienie się w Polsce Thorgala i Funky’ego Kovala obudziło moją miłość do komiksu. Manga weszła na nasz rynek, kiedy byłam już dorosła, i jakoś do mnie nie trafiła. Owszem, obrazki ładne, ale treściowo… najczęściej jakieś wyssane z palca płytkie historyjki. Pozamiatał mnie dopiero Onizuka. Można powiedzieć, że to dzięki Eikichiemu zaczęłam rozglądać się po rynku komiksu japońskiego. A kiedy odkryłam BL… było po mnie. No i siedzę w tym do dziś.Continue reading →