Oczywiście, to męczy.
Wojowanie męczy, upadanie męczy, umieranie męczy.
Ale cóż innego pozostaje na tej martwej ziemi… jeśli nie wojowanie?

Warpaint Renzo Podesty to propozycja wydawnictwa Mandioca, które na naszym rynku istnieje od 2016 roku. Bezimiennego bohatera tej opowieści-eposu spotykamy na polu bitwy. Walczy, ale w międzyczasie zastanawia się nad tym, jak długo już trwa walka, którą toczy, i kiedy się zakończy. Jest wyczerpany. Wystarczyła chwila nieuwagi, aby…
Historia podzielona jest na trzy akty. Pierwszy poświęcony jest wojnie, w drugim bohater spotyka Dziewicę, a w trzecim: Matkę i Staruchę. Każda z napotkanych kobiet nadaje mu imię, każda z nich każe mu dokonać wyboru. Jaką decyzję podejmie wojownik? Tego dowiecie się z lektury Warpaint.

Wybory bohatera, których dokonuje na polu bitwy, to również alegoria życia codziennego. W końcu każdy z nas nieustannie mierzy się z pewnymi decyzjami, które później – w mniejszym lub większym stopniu – wpływają na nasze dalsze losy.

Komiks przyciąga ciekawą fabułą, ale przede wszystkim mrocznymi rysunkami, które przywodzą na myśl szkice węglem. W pierwszym odruchu miałam wrażenie, że sięgając po Warpaint pobrudzę sobie ręce.

Serdecznie polecam każdemu miłośnikowi komiksów, nietuzinkowych opowieści i oryginalnych rysunków.

Jakiś czas temu sięgnęłam po Mgły przeszłości Cezarego Czyżewskiego, które są kontynuacją debiutanckiej powieści autora pt. Alazza.

Po chwilowej sielance, demonica Alazza niespodziewanie znika, a zauroczony nią główny bohater – Tadeusz Siekierski – zaczyna poszukiwania na własną rękę. W tym samym czasie w Bydgoszczy pojawia się mężczyzna – Niemiec, który zbiera hitlerowskie dokumenty pochodzące z czasów drugiej wojny światowej. Jego tropem rusza przyjaciel Tadeusza, Piotr, wraz z agentem Roszczakiem.

Czy Tadeusz odnajdzie Alazzę? Czy Alazza na pewno jest tym demonem, za którego się podaje? Kim jest tajemniczy Niemiec i czy na pewno głównemu bohaterowi pomaga potomkini sławetnego Pana Twardowskiego? Odpowiedzi na te pytania znajdziecie w Mgłach przeszłości.
W moim odczuciu kontynuacja Alazzy jest dużo lepsza od debiutu. Historia opowiedziana przez Czyżewskiego jest zdecydowanie bardziej rozbudowana, a co za tym idzie – wciągająca. Dobrze było wrócić do znanych z poprzedniej części bohaterów: Tadeusza, Piotra, demonicy Alazzy, czy futrzaka Behemota. Kiedy w książce pojawił się Smoluch, mimowolnie się uśmiechnęłam. Najwidoczniej nie spodziewałam się, że tak polubię tego gagatka, który tak naprawdę jest jednym z… No właśnie. Ci czytelnicy, którzy już mieli do czynienia ze Smoluchem, wiedzą o czym mówię. Pozostałych zachęcam do tego, by się przekonali co z niego za ciemny typek i skąd się wzięła jego ksywka.
Jak na kontynuację przystało, spotykamy w niej znanych nam bohaterów, mamy rozwinięcie wątków i powrót do wykreowanego w Alazzie świata. Autor dynamicznie prowadzi nas przez kolejne wydarzenia, przeplatając przy tym – w bardzo wyważony sposób – elementy straszne z zabawnymi. Dodatkowo w książce możemy znaleźć rysunki przedstawiające bohaterów – jednak zastosowanie tego zabiegu nie przypadło mi do gustu i moim zdaniem są one niepotrzebne. Natomiast odnoszę wrażenie, że debiut dodał autorowi skrzydeł co zaowocowało tym, iż cała historia jest opisana lekko, a zarazem bardzo wiarygodnie. Duży plus za otwarte zakończenie. Czyżby wstęp do kolejnej części?

O Alazzie Cezarego Czyżewskiego słyszałam już od dłuższego czasu, ale sięgnęłam po nią całkiem niedawno. Głównie dlatego, że wydawało mi się, iż ta niewielka objętościowo powieść jest stricte kryminałem. Jednak za namową autora książki, postanowiłam Alazzę przeczytać.

Tadeusz Siekierski, główny bohater powieści i fizyk z zawodu, zostaje wciągnięty w sprawę kryminalną przez kolegę z policji. Początkowo wydaje się, że będzie to zwykłe, rutynowe śledztwo. Jednak im bardziej Siekierski zaczął się w nie wgłębiać, tym bardziej dowody wskazywały na sprawcę nie z tego świata. Od tego momentu fabuła nabiera tempa, a bezpieczny, racjonalny i naukowo uporządkowany świat Siekierskiego zaczyna się burzyć…

Jak już wspominałam na początku, do Alazzy podchodziłam jak pies do jeża, i o ile na początku ciężko mi się było wgryźć w fabułę, tak od momentu pojawienia się tytułowej Alazzy wciągnęłam się w historię Tadeusza Siekierskiego i wraz z nim odkrywałam kolejne elementy łamigłówki. W powieści występuje spora dawka humoru, za czym akurat w horrorze nie przepadam, ale w tym wypadku jest dobrze wyważony i nie przeszkadza w odbiorze całości. Duży plus za wprowadzenie do historii strasznych postaci, charakterystycznych dla Bydgoszczy, w której dzieje się akcja powieści. Fabuła gładko idzie do przodu, główny bohater da się lubić (choć ja zdecydowanie najbardziej polubiłam Alę), a cała intryga, w którą został wplątany Tadeusz, w ostatecznym rozrachunku zostaje rzetelnie wyjaśniona.

Jak na debiut Czyżewskiego, Alazza jest dobrą powieścią. Dlatego jeśli lubicie historie kryminalne z wątkami nadprzyrodzonymi, okraszone szczyptą humoru ta książka jest właśnie dla Was.

MP

Historia skupia się na tytułowej Veronice – piętnastoletniej uczennicy, która pod nieobecność zapracowanej matki opiekuje się trójką młodszego rodzeństwa. W trakcie zaćmienia słońca, dziewczyna wraz z koleżankami decyduje się na próbę przywołania swego zmarłego ojca przy pomocy planszy OUIJA. W konsekwencji, przez nieudany rytuał, nastolatki pozwalają na przedostanie się złowrogiego bytu do znanego nam świata.

Opowiedziana przez Paco Plazę historia oparta jest na prawdziwych wydarzeniach, mających miejsce w Madrycie w tysiąc dziewięćset dziewięćdziesiątym pierwszym roku. Scenariusz, inspirowany raportem policyjnym, nie należy do specjalnie oryginalnych i łatwo jest odnieść wrażenie, że to już gdzieś było. Na szczęście film nie udaje, że jest czymś więcej niż kolejną historią opętania. O jego sile decydują przede wszystkim grające główną role dzieciaki, na czele z tytułową Veroniką (Sandra Escacena). Od początku darzymy je sympatią, a z biegiem wydarzeń zwyczajnie martwimy się o ich losy. Do tego dochodzi wspaniały, niepokojący klimat, nostalgia lat dziewięćdziesiątych oraz uczucie niepokoju towarzyszące już od pierwszej sceny otwierającej film. Co ważne, nikt nie próbuje nas przerazić wykorzystując do tego szybki montaż, połączony z nagłymi efektami dźwiękowymi. Reżyser buduje napięcie powoli. Daje nam czas, by odnaleźć się w zaistniałej sytuacji, stawia bliżej postaci, tym samym strasząc dosadniej. A o to przecież w horrorach chodzi, czyż nie?

PP

Ostatnio miałam przyjemność zostać jednym z „beta-czytaczy” nowej powieści Artura Urbanowicza pt. Inkub. Przyznam się bez bicia, że nie czytałam innych tytułów tego autora, ale może to i dobrze, bo w trakcie lektury nie porównywałam książki do wcześniejszych jego tekstów.

W niewielkiej miejscowości Jodoziory w jednym z domów zostały znalezione dwa ciała, należące do starszego małżeństwa. Kiedy na miejsce przyjeżdża policja okazuje się, że zwłoki pokryte są szarym pyłem. Nielicznych mieszkańców Jodoziorów niepokoi również zielone światło, które często pojawia się na niebie nad miasteczkiem. Niedługo po tym, w dziwnych okolicznościach, popełnia samobójstwo młody policjant, który wpadł na trop czegoś niewiarygodnego. Wtedy na scenę wkracza Vytautas – młody i ambitny funkcjonariusz policji. Rozpoczyna się śledztwo…Continue reading →