Jakiś czas temu odezwał się do mnie pewien człowiek z pytaniem, czy chciałabym zerknąć na nowe bezpłatne pismo z opowiadaniami z gatunku fantastyki. Chętnie się zgodziłam, bo uważam, że warto wspierać nowe inicjatywy, zwłaszcza kiedy tworzą je ludzie z pasją. I takim człowiekiem jest Mariusz Sobkowiak – redaktor naczelny gorzowskiego magazynu fantastycznego LandsbergON. Jak czytamy w pierwszym numerze:

„LandsbergON ma być czasopismem tworzonym przez mieszkańców, aby pokazać, że Gorzów jest fantastyczny i by móc w tej niezwykłej formie promować nasze miasto”.

I słowo to zostało dotrzymane – faktycznie wszystkie teksty (mówię tu o trzech dotychczas wydanych numerach) dotyczą Gorzowa Wielkopolskiego. Magazyn objętościowo jest niewielki, ale zawiera w sobie dużo dobrej treści. Każdy numer rozpoczyna się od wstępniaka redaktora naczelnego, a w środku możemy znaleźć albo fotografie, albo grafiki zdolnych, gorzowskich artystów.

Najnowszy – trzeci numer – w całości poświęcony jest grozie, czyli temu, co Grozownia lubi najbardziej. Znajdziecie w nim cztery wciągające opowiadania, krótką historię o tym, jak miejski kat szukał żony, a także bardzo ciekawy wywiad z Jackiem Radzymińskim, autorem książki Rozeznanie duchów i administratorem fanpejdża Mówi Wieko na Facebooku.

Jeśli chcecie znać moje zdanie, jestem pozytywnie zaskoczona jakością magazynu LandsbergON. I bardzo podoba mi się taka forma promocji miasta – niezwykle oryginalna i angażująca lokalną społeczność do współpracy. O ile pierwszy numer miał pewne niedociągnięcia od strony korekty, tak w następnych zjawisko to nie występuje. No, może poza jednym – jak mi jeszcze raz napiszecie Steven King, zamiast Stephen, to będę mordować 😉

Także, Grozolubisie, jeśli tylko będziecie mieli okazję sięgnąć po magazyn LandsbergON – nie wahajcie się ani chwili. Myślę, że to będzie przyjemnie spędzony czas na lekturze, a może ten półrocznik tak Was zaintryguje, że odwiedzicie Gorzów Wielkopolski i sprawdzicie, czy te wszystkie dziwy i niesamowitości mają miejsce 🙂

Ze swojej strony polecam!

PS. Ponieważ magazyn w tym roku dostał mniejszą dotację od Urzędu Miasta, możecie pomóc w jego tworzeniu, wpłacając dowolną kwotę na konto wydawcy, czyli Stowarzyszenia NOVUM: 37 2030 0045 1110 0000 0425 6090 tytułem – Dotacja na LandsbergON.

Na warszawskiej Białołęce, pomiędzy ulicami Głębocką, Skarbka z Gór i Magiczną mieści się całkiem spory i całkiem zaniedbany trawnik – bo trudno inaczej nazwać tę chaotycznie porośniętą zielskiem połać, wtłoczoną między dwa osiedla i kompleks handlowy. W drodze do pracy korzystam codziennie ze skrawka owej „zieleni”, paląc papierosa na tyłach wiaty przystankowej. Nieco rzadziej, za to powierzchniowo o wiele zachłanniej, użytkuje ją objazdowe wesołe miasteczko, kotwicząc tu kilka razy w roku na parę tygodni. Ten niewielki lunapark ma w sobie coś osobliwie ponurego, coś w rodzaju blasku radochy w oczach szaleńca, po tym jak dla rozrywki puścił z dymem przeludniony sierociniec. Coś, co przywodzi na myśl leciwą kurwę, która wdzięczy się do potencjalnych frajerów sztucznym uzębieniem wprasowanym w wymięte życiem, nieudolnie pokryte toną pudru lico, która pod lateksem minispódniczki ukrywa luźne i zużyte łono, której od dawna wyschnięte na wiór piersi prężą się zalotnie zamaskowane podrasowanym stanikiem.

Lunapark to wątpliwej jakości symbioza –  królestwo maszyn na usługach ludzi. Bezdusznych tworów stworzonych dla taniej rozrywki jeszcze tańszej w jej konsumpcji gawiedzi, mechanizmów utrzymywanych przy życiu chaosem kabli, trybów i śrub oraz tkanki ludzkiej wprawianej w ruch sześciopakiem z „biedry” i chipsami – „zapłać mniej, kup cztery opakowania”. Wiekowa kurwa i tani frajer. Układ na miarę czasów niezmiennych jak ludzkość.

Wyblakłe grafiki –  niemal splagiatowane komiksowe sceny z Funky Kovala – zdobiące podniszczone karuzele, sugerują, że wyeksploatowana do granic wytrzymałości maszyneria okres świetności świętowała w bezbarwnych latach osiemdziesiątych XX wieku. Wagoniki skrzypią na wietrze, łańcuchy rozciągają się zmęczeniem materiału, kolorowe koniki linieją entą warstwą wciąż od nowa nakładanej farby. Wiatr zawodzi poszarpanymi akordami w rytmie disco-polo, smród przepracowanego oleju rozpełza się po wydeptanej trawie, znacząc trop od lepkiego paleniska imbisbudy do kleistych dłoni ściskających spocone żółtawym mazidłem hot-dogi. Wymyślne lustra w gabinecie śmiechu oddają rzeczywistość wcale nie tak znacznie odbiegającą od krzywizn zaklętych w pofałdowanym szkle.

A gdyby tak wesołomiasteczkowa kurwa się zbuntowała? A co jeśli kolejna fala przeżartych popcornem frajerów, tłustych, napompowanych cukrem dzieciaków i skretyniałych insta-mamusiek wgapionych w ekrany smartfonów odczuła skutki jej gniewu? Jak wyglądałby lokalny holocaust w wykonaniu opętanych furią lunaparkowych maszyn? Nad tym właśnie zastanowiłbym się, gdybym zamierzał wysnuć historię dla potrzeb wydanej przez Dom Horroru antologii Maszyna. Tymczasem przyszło mi podzielić się opinią z jej lektury.

Zaskoczyła mnie literacka jakość Maszyny, choć kilka autorskich nazwisk zwiastowało co najmniej dobry poziom. Nieczęsto się jednak zdarza w przypadku prac zbiorowych, by książka była tak równa i tak różnorodna zarazem. Rozpiętość interpretacyjna narzuconej konwencji wypadła nadzwyczaj dobrze, nie znalazłem tekstu, który sprawiałby wrażenie napisanego na siłę lub przez autora, mającego poważniejszy problem z wdrożeniem się w klimat. Trafiły się, jak zawsze, zalatujące nieświeżością jaja, ale również prawdziwe perełki, skutecznie przewietrzające pozbukowy smrodek. Na liście moich prywatnych hiciorów znalazły się teksty:

• Agnieszki Biskup – piękny stylistyczny mariaż twardego, męskiego pulpu z wysokoliterackim wdziękiem, godnym najlepszych w literackim fachu. Świetna fabuła;
• Przemka Karbowskiego – zręczna jazda na ostrej kurwie. Pulp pełną gębą, testosteron level master;
• Marka Zychli – Zychla pure, 100% jakości;
• Anny Musiałowicz – piękne stylistycznie, prawdziwe emocjonalnie, duszne, kobiece;
• Kornela Mikołajczyka – u tego faceta nie ma wpadek, cyberpunk pełną gębą, napisany w oldschoolowym duchu hardboiled;
• Dagmary Adwentowskiej – podobnie jak u Marka Zychli – ach, ta monotonia dobrego pióra. Świetne;
• Wojtka Guni – z pisaniem Wojtka mam nielichy problem. To dla mnie nadal zlepek pięknych zdań, które same z siebie są tak urodziwe, że wiecznie przyćmiewają fabułę. Pełen szacunek dla jakości pióra, choć historia mnie (jak zwykle) nie porwała.

Gdybym miał przyrównać tę książkę do laleczki, na której przypadkowo zawiesiłem oko, skuszony jej narzucającymi się wizualnie walorami, pomyślałbym zapewne, że to nie tylko byle cizia warta chwilowego wzwodu, że w tej małej jest coś więcej, coś, co sprawia, że utrzymanie dłuższej erekcji i włożenie wysiłku w aktywność ściśle powiązaną z prokreacją jest godne wzięcia pod uwagę. Rozebrawszy ją już (na części pierwsze) i poznawszy bliżej, doszedłbym do wniosku, że opłacało się nie ograniczyć wyłącznie do jednorazowego dymanka, że warto było poświęcić czas, energię i kilka strzałów więcej.

Być może odrobinę za mało, żeby się zakochać bez pamięci, ale na tyle dużo, by wspominać z satysfakcją okraszoną odrobiną czułości.

Jako mała dziewczynka często czytałam komiksy. Pamiętam, że mając 7-8 lat zaczęliśmy zbierać z moim bratem wszystko, co zostało wydane przez TM-Semic w latach 90. Namiętnie pochłanialiśmy historie o Batmanie, Spider-Manie, Supermanie czy Punisherze. Potem przyszedł czas na Thorgala, Jonkę, Jonka i Kleksa czy Tytusa, Romka i Atomka. Z czasem – wiadomo – obowiązki zrobiły swoje, ja częściej sięgałam po książki (bo to jednak one były – i są – moją największa miłością) i jakoś tak… komiksy poszły w odstawkę. Owszem, gdzieś po drodze natrafiłam na Żywe Trupy Kirkmana, Blera Rafała Szłapy czy komiksy Mandioci, ale były to spotkania bardzo sporadyczne.

Jednak pewnego dnia w moje ręce wpadł Brom – debiutancki album Unki Odyi, wydany przez Wydawnictwo 23. Komiks podzielony jest na 5 części i pamiętam, że któregoś wieczoru, kiedy sięgnęłam po Broma właśnie, pomyślałam sobie, że przeczytam przez snem ze dwa rozdzialiki, a resztę dokończę następnego dnia. Cóż… Historia opowiedziana przez Unkę tak mnie wciągnęła, że – jak się pewnie domyślacie – przeczytałam całość i… było mi mało!!

Jak już wspomniałam, komiks podzielony jest na pięć krótkich epizodów, w których to nasi bohaterowie (a są nimi m.in. wspomniany już Brom, jego mama, jego siostra cioteczna Marysia, a także najlepszy przyjaciel Broma – Aleks oraz Ola) mierzą się z istotami, które wywodzą się z naszej mitologii słowiańskiej. Zdradzać Wam za dużo nie mogę, bo historyjki nie są długie, ale mimo to bardzo ciekawie przedstawione i naprawdę wciągające.

Podobają mi się bohaterowie, podoba mi się humor i też lekka doza ironii (w końcu mamy do czynienia z nastolatkami), a poza tym bardzo przypadły mi do gustu rysunki. Czytelne przede wszystkim. Nie lubię, kiedy w czarno-białych komiksach wszystko się zlewa. Tu tego nie uświadczycie.

I jeszcze jeden plus – komiks nie jest przegadany, tzn. ma tyle treści, ile powinno być.

Broma polecam zarówno miłośnikom mitologii słowiańskiej, tym, którzy lubią czerpać wiedzę z nietuzinkowych źródeł, jak i tym, którzy po prostu kochają czytać komiksy.

Bardzo udany debiut. Z niecierpliwością czekam na kontynuację 🙂

Continue reading →

Stefan Darda jest jednym z autorów, na którego książki zawsze czekam. Ostatnio z wielkim zdziwieniem uświadomiłam sobie, że do tej pory nie przeczytałam jednej z jego wcześniejszych powieści – Zabij mnie, tato. Nie wiem, jak to się stało, ale wiem, że muszę szybko nadrobić to niedopatrzenie.

Wracając do tematu – jak już wspomniałam, na książki Dardy zawsze czekam. Moją ulubioną serią tego autora jest ta o Czarnym Wygonie. Do tego stopnia, że 3 lata temu namówiłam mojego męża na spędzenie urlopu właśnie w miejscowości, w której dzieje się akcja powieści. Chodzi tu mianowicie o Zwierzyniec. Zaliczyliśmy wtedy Guciów, Krasnobród i Józefów. Sam Zwierzyniec natomiast jest przepiękny. Powiem Wam, że to ciekawe doświadczenie – zwiedzać miejsca, w których przebywali fikcyjni bohaterowie. Zwłaszcza, kiedy jest się na Słonecznej Dolinie. Jest dreszczyk niepewności, czy przypadkiem zaraz nie spotka się pewnej małej dziewczynki o białych oczach…Continue reading →

Nie przepadam za robactwem. O ile nie lubię zimy z racji tego, że jest zimno, tak lubię, kiedy wreszcie kończą się wieczory z bzyczącymi nad uchem komarami (zwłaszcza, kiedy już Morfeusz tuli do snu) czy muchami, które ukryte przez cały dzień w pokoju, właśnie nocą zaczynają  harce.

Całkiem inna sprawa ma się z ćmami. Kiedyś te owady wywoływały we mnie niepokój (zwłaszcza te duże ćmy, które znienacka wpadały do mieszkania, żeby w opętańczym tańcu wielbić zapaloną żarówkę), natomiast od dłuższego czasu w ogóle mi nie przeszkadzają.  Wręcz przeciwnie, lubię, kiedy są. Kiedy siadają mi na dłoni, stając sie ozdobą.

Te nocne motyle, przez tak wielu odrzucane, stały się jednym z bohaterów debiutanckiej powieści Jakuba Bielawskiego. Tymi ważniejszymi, na których skupił się autor, są dwie nastolatki – Kaja i Nina.

O czym jest książka? Dowiecie się tego z opisu okładkowego. Sporo również z Posłowia Wojciecha Guni, jeśli znajdziecie chwilę. A przede wszystkim dużo ciekawych rzeczy przeczytacie w dotychczasowych opiniach o książce. Ja nie umiem tak mądrze. Ale mogę Wam powiedzieć co ja czuję po przeczytaniu Ćmy.

Na pewno nie odniosę się do wspaniałości autora po lekturze zbioru opowiadań pt. Słupnik z prostego względu – po prostu ich nie przeczytałam. Z powodu braku czasu. Ale… mogę Wam powiedzieć, jak lektura Ćmy na mnie wpłynęła. Początkowo bardzo trudno powiedzieć o tej książce, że ma cos wspólnego z grozą. W zasadzie powiedziałabym, że jest to opowieść o przyjaźni dwóch dziewczyn. Bardzo trudnej przyjaźni choćby z tego względu, że każda z nich pochodzi z tzw. innego świata. Ale sie spotykają. I lubią. Nawet bardziej niż powinny. Ale poza ich przyjaźnią są dziwne wydarzenia. I przeszłość, która wisi nad nimi i uderza w nie, nie wiadomo dlaczego. Jest mrocznie. Jest niepokojąco. A  gęsta atmosfera wylewa się z kartek powieści niczym galaretowata plazma.

Doskonale pamiętam czasy, kiedy sms-y były na wagę złota, nie mówiąc o połączeniach. Do tej pory mam w pamięci moment, kiedy dzwoniłam do kumpla i złapała mnie poczta głosowa inkasująć 3,50 za nic. I Gadu-Gadu pamiętam. Ten specyficzny dźwięk i kopertkę, która oznajmiała oczekującą wiadomość. To jest powieść dla nas, młodych dorosłych z przełomu wieków. Poprzez ukazanie życia dwóch dziewczyn, możemy na powrót doświadczyć tego, co było kiedyś. Jak żyliśmy kiedyś. Tej powieści nie zrozumie obecny dwudziestolatek, bo dla niego sms-y na wagę złota i Gadu-Gadu to jakieś archaizmy, ale my wyciągniemy z niej wszystko. Najbardziej utożsamiam się z Kają. Nie z powodu jej orientacji, ale z powodu jej wzrostu. I tego, jak każdy zwracał na nią uwagę, bo była wysoka. Też jestem wysoka i w czasach mego nastoletniego życia byłam freakiem. Teraz to nie ma takiego znaczenia…

Nie wiem, w jaki sposób interpretować ćmy, które pojawiają się w powieści. Teoretycznie znajdziemy tu wyjaśnienie… Są wierzenia, zabobony i nawet forma jakiejś klątwy, która wisi nad okolicą, w której mieszkają bohaterki powieści. Dla mnie Ćma to horror, jakim jest historia dorastania i poszukiwanie siebie w tym skomplikowanym  i nieżyczliwym świecie.

Książkę polecam wszystkim. I tym, którzy chcą przypomnieć sobie nastoletnie lata i tym, którzy kochają weird fiction.

I kim, do cholery, jest „głupia flądra”?…

<MP>