Moi Drodzy Parafianie,
przyszła pora na kazanie. Z wysoką dawką kolokwializmów-seksualizmów. Bo niniejszy odcinek dla świnek jest dywagacją o seksie, a seks jak wiadomo, jaki jest, każdy widzi.
Szczególnie fachowiec.
Od d*****a owiec.
Indżojcie dywagację-seksualizację albo nie.
I niech Wam ziemia lekką będzie, a trawa zieloną.
Ave
Moi drodzy Parafianie,
przyszła pora na kazanie. Tako Kałużyńska rzecze.
Sporo w tym odcinku. Się nagadała, biedactwo. O pasztecie. O wizerunku, wizerunkach. Cycatą nawet rzuciła i nadużyła określenia „za przeproszeniem” i niech Wam ziemia lekką będzie, a trawa zieloną.
O ile wystarczy Wam cierpliwości.
Za przeproszeniem.
Ave
Nie jest łatwo o dobry debiut w fantastyce. Czasem odnoszę wrażenie, że nowo powstałe książki są kopią wcześniejszych publikacji, fabuła powtarza się w powieściach, różniąc się jedynie wątkami czy kolejnością wydarzeń, a bohaterowie sztampowi – ten główny zazwyczaj dzierżący miecz, walczący z bestiami, poboczni albo ciut gapowaci, albo zagubieni, w każdym razie tacy, by ten pierwszoplanowy na ich tle jaśniał (i swym blaskiem raził w oczy czytelników nie mniej niż wspomniany wcześniej miecz). To ogromne uogólnienie oczywiście.
To nieprawda, że dobre książki fantasy zostały już napisane, a kolejni autorzy nie wnoszą nic wartościowego do literatury gatunku. Jednak trudno o powiew świeżości.
Jak było tym razem? Czy Polowanie okazało się lekturą, która zaprzeczyła mojemu, pewnie i krzywdzącemu niektórych pisarzy, przekonaniu?Continue reading →
Moi Drodzy Parafianie, przyszła pora na kazanie. Tym razem będzie Tako rzecze Kałużyńska refleksyjnie. O czytaniu (w tym horrorów) w Polsce, o pisaniu (w tym horrorów) w Polsce, o wydawaniu (w tym horrorów) w Polsce i o ludzkim zachowaniu (odnośnie pisania, czytania, w tym horrorów) w Polsce. W międzyczasie nastąpi list do redakcji, czyli w tym przypadku do mnie oraz cycata na dziś.
Indżojcie albo nie.
I niech Wam ziemia lekką będzie, a trawa wiecznie zieloną.
Ave.
Magdalena Paluch: Cześć! Cieszę się, że dołączyłaś do drugiej edycji projektu #grozajestkobietą. Zanim do Ciebie napisałam, słyszałaś coś więcej o tej akcji? Czytałaś teksty koleżanek po piórze?
Zeter Zelke: Niestety nie. Z grozą nawiązałam bardziej zażyłe relacje, bo okazała się
poczytniejsza. Nigdy nie miałam wielkiego parcia na horror, choć od zawsze lubiłam.
MP: Pamiętasz, kiedy sama dołączyłaś do grona autorek, które polubiły się z literaturą grozy? Kiedy został opublikowany Twój pierwszy tekst?
ZZ: Grozę lubię, odkąd pamiętam. Moje pierwsze opowiadanie opublikowano w 2012 roku, w antologii Nowa będącej pokłosiem konkursu literackiego zorganizowanego przez portal Horror Online.
MP: Jeśli się nie mylę, Twoją wizytówką, jeśli chodzi o teksty, jest bizarro. Gdybyś mogła krótko wyjaśnić (tym, którzy nie znają), co to jest i z czym się je, i czemu akurat najbardziej to właśnie bizarro przypadło Ci do gustu?
ZZ: Bizarro trudno zdefiniować. Przybiera ono tak wiele odmian, jak wiele jest gatunków literackich. Wspólnym mianownikiem są daleko posunięte: groteska i absurd. Dziwni bohaterowie. Zupełnie kosmiczni. Wysoki poziom abstrakcji. Różni ludzie szukają w bizarro różnych rzeczy. Jeśli o mnie chodzi, uwielbiam, kiedy nonsensowna zupa na koniec oferuje logiczne wnioski. Taki szok poznawczy. Porządek z chaosu. Coraz częściej też myślę, że bizarro nadaje się do uprawiania narracji okraszonej symboliką. Kto nie potrafi odszyfrować symboli, otrzyma niezrozumiały tekst. Kto potrafi – będzie mieć podwójny ubaw. No, tylko trzeba jeszcze umieć taki tekst napisać, co wcale łatwe nie jest. Niniejszym rzucam przyjaciołom w bizarro wyzwanie! Continue reading →
Moi Drodzy Parafianie,
oto inauguracyjny odcinek gadania Kałużyńskiej, czyli wersja Krwawej Kałuży po tunningu. Zawiera miłe uszom powitanie, miły wstęp, mniej miłe listy do redakcji, miłą cycatą na dziś, miłą zupę Lectera, czyli rosół, miłe książki oraz miłe trzy w jednym.
I ten opis musi Wam wystarczyć. Resztę sobie dosłuchajcie. Indżojcie albo nie i niech Wam ziemia lekką będzie, a trawa wiecznie zieloną.
Ave
Kochani,
ponieważ od pewnego czasu zdarza mi się patronować lub wspierać gatunki inne niż groza i horror oraz z racji mojej obecnej pracy, postanowiłam rozszerzyć odrobinę współpracę o gatunki, nazwijmy je, poKREWne. Nie martwcie się, Grozownia nie zmieni swego zastosowania. Zwyczajnie po dekadzie promowania jednego gatunku czas spróbować czegoś nowego 🙂
Jedną z powieści, której mam przyjemność patronować jest najnowszy tytuł Tomasza Brewczyńskiego – „Nie zasługujesz na śmierć” (wydawnictwo Vectra).
Premiera książki już 8 marca, a od dziś ruszyła PRZEDSPRZEDAŻ: https://www.empik.com/nie-zaslugujesz-na-smierc-brewczynski-tomasz,p1293574652,ksiazka-p
Opis:
Dover, późny wieczór. Kamila Wagner spycha męża w przepaść. Zabija człowieka, który w ciągu kilkunastu lat zamienił jej życie w koszmar. Pozbawił ją marzeń, zabrał wiarę w ludzi, odarł z uczuć i resztek godności. Kobieta jest przerażona, ale nie żałuje morderstwa. Przeciwnie, nareszcie czuje się wolna, a do pełni szczęścia pozostaje jej tylko zatuszować zbrodnię i wyjechać z kraju. Czasu ma niewiele. Niespełna dwadzieścia cztery godziny, podczas których wiele się może wydarzyć, i rzecz jasna, wiele się wydarza.
Co doprowadziło bohaterkę do ostateczności?
Co jest w stanie zrobić, aby uciec przed konsekwencjami zabójstwa? Jak sobie poradzi w walce z czasem i przeciwnościami losu?
Kto jej w tej walce pomoże? Komu zdradzi mroczną tajemnicę i kto, tak naprawdę,
nie zasługuje na śmierć?
Zaintrygowani?…
Niniejszy odcinek dla świnek Krwawej Kałuży jest krótki, acz treściwy. Jednak żeby się dowiedzieć o czym będę gadać, trzeba posłuchać, bo opisy owych dywagacji mogłyby się okazać dłuższe od dywagacji właściwych. Takoż sami rozumiecie, że nie ma sensu.
I niech Wam ziemia lekką będzie, a trawa wiecznie zieloną.
Indżojcie albo nie.
Ave.
Sebastian Drabik: Zaczynaliście jako firma zajmująca się polsko-japońskimi kontaktami kulturowo-ekonomicznymi. Czy to Waszym zdaniem najlepszy początek do zajęcia się wydawaniem mang i książek?
Radek Bolałek: Trudno powiedzieć, czy najlepszy, ale był to dobry punkt wyjścia – znaliśmy język i kulturę, mieliśmy wiedzę z zakresu prowadzenia biznesu i ekonomii, do tego wydaliśmy najpierw dwa tytuły (Tradycje kulinarne Japonii oraz Zwierzęta zodiaku w kulturze Japonii). Z racji tego takiego, a nie innego zaplecza i umiejętności z pewnością łatwo nam było rozmawiać z japońskimi kontrahentami.
SD: Skąd u Ciebie taka fascynacja Japonią?
RB: Mógłbym zacząć od tego, jak to w latach osiemdziesiątych oglądałem Załogę G (Kagaku ninja tai Gatchaman) i jak oglądałem inne anime, zanim nawet poszedłem do podstawówki, ale świadomy i faktyczny początek był inny. Zacząłem ćwiczyć karate, tam poznałem Kubę, który wciągnął mnie do Gdańskiego Stowarzyszenia Fantastyki Alkor. Tam natomiast na spotkania wpadał Michał, który wtedy mieszkał w Niemczech i przywoził nam anime na VHS. Później już się zaczęło – pierwsze konwenty, pierwszy konwent, który organizowałem (Anime no gakkō w 1998), sprzedaż mang ściąganych z Belgii, a później większa fascynacja Japonią i studia japonistyczne.
SD: Jakie wiążą się wspomnienia i przeszkody z pierwszą publikacją Hanami?
RB: Pierwszą publikacją w ogóle były wspomniane Tradycje kulinarne Japonii. Musieliśmy się
uczyć wszystkiego od zera. Jak działa dystrybucja w Polsce, jak rozmawiać z drukarniami, jak pracować w wydawnictwie itd. Natomiast często śmiejemy się, że my jesteśmy nudnymi rozmówcami, bo zanim się za coś weźmiemy, gruntownie badamy teren, dlatego też nie mieliśmy szczególnie przykrych niespodzianek. Continue reading →